Afgelopen zomer bevonden we ons in het betoverende Beieren, Duitsland. Te midden van de beboste heuvels en majestueuze landschappen ontdekte ik het Luisenburg-rotslabyrint. Onmiddellijk wist ik: daar moet ik naartoe!
Het Luisenburg-rotslabyrint is geen door mensen gemaakte constructie, maar een natuurlijk gevormd labyrint van granieten rotsblokken.
Maar die dag, terwijl we ons uitstapje naar het labyrint voorbereidden, voelden we ons allesbehalve opgetogen. Die ochtend had ik mijn teen gebroken nadat onze jongste een zware pan uit de kast had getrokken en die op mijn voet was gevallen. Het leek wel alsof pech ons achtervolgde tijdens deze vakantie. Kreunend, steunend en vermoeid klommen we de berg op, met lood in onze schoenen.
We hadden geen helder beeld van wat ons te wachten stond. De wandeling begon tussen prachtige bomen en grillige rotsformaties. Je volgt niet alleen een pad, maar je maakt ook een reis door de tijd en de natuurlijke geschiedenis van de aarde. Al snel vond ik mijn ritme, ondanks mijn gebroken teen. Met ons jongste kindje in de draagzak, afwisselend op mijn buik of rug, afhankelijk van de uitdaging, kropen we op onze knieën door de modder, klommen we over rotsen en dwaalden we af. De geur van de bomen was heerlijk en hun aanraking voelde kalmerend. Langzaam maar zeker klaarde de lucht op en we voelden ons steeds energieker worden. Het enige wat we hoefden te doen, was in beweging komen op deze krachtige plek in de natuur. Een plek waar de natuur zelf de regels en paden bepaald. Iedere stap die ik zette voelde ik meer en meer de verbinding met de krachten uit de natuur.
Het labyrint nodigt uit tot contemplatie en om stil te staan, diep adem te halen, en de wonderen van de wereld om ons heen te omarmen.
Met hernieuwde kracht en verwondering keerden we terug naar huis, onze harten vol van de magie die we hadden ervaren.
Het is een ervaring die ik koester en die ik iedereen aanraad die op zoek is naar een moment van rust en verbinding.
Reactie plaatsen
Reacties